آدمهای نارنجی

آدم های احساساتی همیشه برایم جذاب بوده‌اند. همان هایی که مثل شعر های سهراب زلال هستند. با دیدن باران مثل بچه‌ها ذوق میکنند. قلب‌شان درد میگیرد وقتی برگ گلی میمیرد. وقتی خورشید میتابد چشم‌هاشان برق میزند. همان هایی که فرق دارند. روزمره نمیشوند. دروغ نمیگویند. مثل کف دست صاف و ساده هستند. همان‌ها که این روزها عجیب در خودشان مچاله میشوند...حیرت زده‌اند...زخم میخورند،لبخند میزنند...