آنکه در دلم 

از تو می گوید 

خبر از شانه های خسته ام ندارد 

جون اون قناری نگات با ما را بیا

آخه از دلبستگیت که نمیشه گذشت فدای چشای مستت! یه جوری نیگام میکنی آتیش می افته به سر و پام . بی سر و پای عالم میشم , دوره می افتم تو کوچه ها میزنم زیر آواز. وا میدم همه ی بساط دلم و یک جا! جا خوش میکنم تو چارخونه های پیراهن آسمونیت که همه ی دنیام شده یه قفس و هی هر چی پس کوچه های شهر و یکی دو تا میکنم تازه میرسم خونه ی اول! 

لامروت اینه رسمش ؟